Essay – Heimwee is meer dan een kinderkwaal. Het is een serieuze, soms fysieke stressreactie die vaak wordt onderschat.
Als ik de voordeur heb dichtgetrokken en met een volgeladen auto de straat uit rijd voor een weekje Texel, gaat er maar een ding door me heen: dit moet ik vaker doen. De laatste keer dat ik op vakantie ging was in 2015: Barcelona. En eind vorig jaar was ik voor het laatst een nacht van huis, logeren in Amsterdam. Niet dat ik sindsdien nergens ben geweest, als journalist reis ik het hele land door. Dat vind ik een groot voordeel aan mijn beroep: nieuwe mensen leren kennen en plaatsen ontdekken.
Maar dat het in principe nooit langer dan een halve dag duurt is een opluchting. Want waar veel mensen dromen over verre reizen met overnachtingen aan de rand van de rimboe onder een mysterieuze sterrenhemel, slaap ik het liefst in mijn eigen bed.
Ik had makkelijk een globetrotter kunnen worden. Mijn vader was KLM-piloot en mijn moeder is altijd bijzonder reislustig geweest. Als kind sprak het vanzelf dat we tijdens de zomervakantie wekenlang door Noord-Amerika toerden. Dat we in de herfstvakantie naar Singapore gingen en we tijdens het paasweekend met mijn vader ‘op en neer’ vlogen naar Nairobi. Ik ging overal probleemloos mee naartoe. Maar nu, als volwassene, is dat wel anders. In deze tijd van hypermobiliteit waarbij reislust door velen als een onmisbare eigenschap wordt gezien, moet ik bekennen dat ik vaak last heb van heimwee. Het lijkt alsof mijn lichaam niet op reis wil en in verzet gaat. Ik slaap amper, heb geen eetlust en constant jaagt er een haastig gevoel door me heen. En als ik me maar lang genoeg zo voel, wil ik uiteindelijk nog maar een ding: naar huis.
